معرفی فیلم بی داد
فیلم بی داد به کارگردانی سهیل بیرقی، مانند فیلم یک تصادف ساده یکی از آثار برجسته سینمای زیرزمینی ایران است که در سال ۱۴۰۴ در جشنواره بین‌المللی کارلووی‌واری به نمایش درآمد. این فیلم داستان نورا، زنی جوان و خواننده را روایت می‌کند که در اعتراض به محدودیت‌های آوازخوانی زنان در ایران، به خواندن در خیابان‌های تهران روی می‌آورد و این اقدام او با استقبال مردم و در عین حال چالش‌های اجتماعی و قانونی مواجه می‌شود. فیلم بی داد با بازیگرانی چون سروین ضابطیان، امیر جدیدی و لیلی رشیدی، به دلیل مضمون انتقادی و ساخت بدون مجوز، جنجال‌های بسیاری به پا کرد و عوامل آن به اتهاماتی چون تشویق به فساد و تبلیغ علیه نظام به زندان و جریمه نقدی محکوم شدند. این اثر با تمرکز بر مقاومت زنان و به تصویر کشیدن صدای ممنوعه آن‌ها، از سوی رسانه‌های بین‌المللی چون ورایتی به‌عنوان یکی از جسورترین فیلم‌های سینمای ایران مورد تحسین قرار گرفته است.
داستان فیلم بی داد
فیلم بی داد داستان نورا، زنی جوان و خواننده را روایت می‌کند که در اعتراض به محدودیت‌های آوازخوانی زنان در ایران، تصمیم می‌گیرد در خیابان‌های تهران به‌صورت عمومی بخواند. این اقدام او به‌سرعت توجه مردم را جلب می‌کند و به نمادی از مقاومت و آزادی بیان تبدیل می‌شود. نورا با حمایت گروهی از دوستانش، از جمله یک نوازنده خیابانی و یک فیلم‌ساز آماتور، اجراهای خود را ادامه می‌دهد، اما این کار او خشم مقامات را برمی‌انگیزد. فیلم با نمایش تعقیب و گریزهای نورا با قانون، فشارهای خانوادگی و درگیری‌های درونی‌اش، به بررسی هزینه‌های شخصی و اجتماعی ایستادگی در برابر سانسور می‌پردازد. در نهایت، نورا با انتخابی دشوار بین ادامه مبارزه یا تسلیم شدن روبه‌رو می‌شود که پایان‌بندی فیلم را به لحظه‌ای تأثیرگذار و تأمل‌برانگیز تبدیل می‌کند.
بازیگران فیلم بی داد
بازیگران اصلی فیلم بی داد شامل سروین ضابطیان در نقش نورا، امیر جدیدی در نقش نوازنده خیابانی، و لیلی رشیدی در نقش یکی از حامیان نورا هستند. همچنین، برخی منابع به حضور بازیگران کمتر شناخته‌شده‌ای از جمله گروهی از هنرجویان تئاتر در نقش‌های فرعی اشاره کرده‌اند که به فیلم حالتی مستندگونه بخشیده است.
نقد و بررسی فیلم بی داد
فیلم بی داد به کارگردانی سهیل بیرقی، اثری جنجالی در سینمای زیرزمینی ایران است که با نگاهی جسورانه به محدودیت‌های آوازخوانی زنان می‌پردازد. داستان فیلم حول محور نورا، زنی جوان و خواننده (با بازی سروین ضابطیان)، می‌چرخد که با آوازخوانی در خیابان‌های تهران، هم به سانسور اعتراض می‌کند و هم توجه عمومی را جلب می‌نماید. این فیلم که بدون مجوز ساخته شده و در جشنواره کارلووی‌واری ۱۴۰۴ به نمایش درآمد، به دلیل مضمون انتقادی و عدم رعایت حجاب اجباری، حواشی بسیاری به همراه داشت و عوامل آن، از جمله بیرقی، امیر جدیدی، لیلی رشیدی و علی ملاقلی‌پور، به اتهاماتی چون تبلیغ علیه نظام و تشویق به فساد به زندان و جریمه نقدی محکوم شدند.
- نقد هنری: فیلم بی داد از نظر کارگردانی و فیلم‌برداری (با همکاری پیمان شادمان‌فر) رویکردی شبه‌مستند دارد که به فضای خیابانی و اعتراضی داستان عمق می‌بخشد. بازی سروین ضابطیان در نقش نورا، با انرژی و احساسی خام، به‌خوبی روح سرکش شخصیت را منتقل می‌کند، هرچند برخی منتقدان معتقدند بازیگران مکمل، مانند امیر جدیدی، در لحظاتی به دلیل محدودیت‌های فیلمنامه، فرصت کافی برای درخشش نداشته‌اند. موسیقی فیلم، با تمرکز بر آوازهای خیابانی نورا، به‌عنوان یکی از نقاط قوت اثر، حس و حال مقاومت را تقویت می‌کند. بااین‌حال، ریتم فیلم در بخش‌هایی کند می‌شود و برخی دیالوگ‌ها به نظر تصنعی می‌آیند، که ممکن است از عمدی بودن برای القای فضای واقعی ناشی شده باشد.
- نقد محتوایی: فیلم با طرح موضوع حساس محدودیت‌های زنان در ایران، به‌ویژه در حوزه موسیقی، پیامی قدرتمند ارائه می‌دهد و به‌خوبی تناقضات اجتماعی را به تصویر می‌کشد. بااین‌حال، برخی منتقدان معتقدند که فیلم بی داد بیش از حد بر وجه اعتراضی تمرکز کرده و در پرداخت شخصیت‌ها و عمق بخشیدن به داستان، کمتر موفق عمل کرده است. پایان‌بندی فیلم، که به انتخاب دشوار نورا می‌پردازد، از نظر احساسی تأثیرگذار است، اما برای برخی تماشاگران ممکن است مبهم یا ناتمام به نظر برسد.
- حواشی و تأثیر: فیلم بی داد به دلیل ساخت غیررسمی و نمایش بدون مجوز، نه‌تنها در ایران توقیف شد، بلکه عوامل آن با احکام قضایی سنگینی مواجه شدند. بااین‌حال، تحسین بین‌المللی، به‌ویژه از سوی رسانه‌هایی مانند ورایتی، نشان‌دهنده تأثیرگذاری فیلم در مطرح کردن صدای زنان ایرانی در سطح جهانی است. این اثر به‌عنوان بخشی از جریان روبه‌رشد سینمای زیرزمینی ایران، توانسته توجهات را به خود جلب کند و بحث‌هایی درباره آزادی بیان و سانسور در سینمای ایران برانگیزد.
جمع‌بندی: فیلم بی داد فیلمی جسور و تأثیرگذار است که با وجود کاستی‌هایی در فیلمنامه و ریتم، به دلیل موضوع حساس و اجرای صادقانه، ارزش تماشا دارد. این فیلم برای مخاطبانی که به سینمای اجتماعی و اعتراضی علاقه‌مندند، تجربه‌ای تأمل‌برانگیز ارائه می‌دهد، اما ممکن است به دلیل جنجال‌هایش و پایان‌بندی باز، برای همه تماشاگران رضایت‌بخش نباشد.
آیا پسر رسول ملاقلی‌پور در بی‌داد بازی کرده است
یکی از نکات حاشیه‌ای فیلم بی داد، اشاره به نام علی ملاقلی‌پور (متولد ۱۳۶۱، فرزند رسول ملاقلی‌پور) در حکم منتشرشده در صفحه شخصی سهیل بیرقی به‌عنوان یکی از متهمان پرونده است. علی ملاقلی‌پور، کارگردان آثاری چون «قندون جهیزیه» و سریال «کتونی زرنگی»، پیش‌تر در چهار فیلم پدرش، «مجنون» (۱۳۶۹)، «نسل سوخته» (۱۳۷۸)، «قارچ سمی» (۱۳۸۰) و «مزرعه پدری» (۱۳۸۲) بازی کرده و در فیلم «ایتالیا ایتالیا» (کاوه صباغ‌زاده، ۱۳۹۵) نیز نقش داشته است. او همچنین به‌عنوان دستیار دوم کارگردان در «پابرهنه در بهشت» و دستیار اول کارگردان و برنامه‌ریز در «اینجا بدون من» (هر دو به کارگردانی بهرام توکلی) فعالیت کرده است. حضور ملاقلی‌پور در فیلم بی داد، در صورت نبود تشابه اسمی، یکی از نکات قابل‌توجه این فیلم جنجالی است.
دیدگاه های کاربران