فیلم آبستن

معرفی فیلم آبستن

فیلم آبستن مانند فیلم سینمایی به دنیا آمدن یکی از آثار متفاوت سینمای ایران است که با فضایی واقع‌گرایی، به سراغ سوژه‌ای اجتماعی رفته و تلاش کرده با نگاهی تازه و جسورانه، مخاطب را به چالش بکشد. کارگردانی دقیق، بازی‌های قابل‌توجه و لحن روایت منحصربه‌فرد از جمله ویژگی‌هایی هستند که فیلم آبستن را به اثری قابل‌توجه در میان فیلم‌های اخیر سینمای ایران تبدیل کرده‌اند. این فیلم بیش از آنکه صرفاً یک داستان را بازگو کند، تجربه‌ای سینمایی است که در لایه‌های مختلف خود حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.

داستان فیلم آبستن

فیلم سینمایی آبستن به کارگردانی مشترک مصطفی و محمد تنابنده، داستان چند جوان را روایت می‌کند که هر یک با مشکلات شخصی خود دست‌وپنجه نرم می‌کنند. آن‌ها در مرز آستارا، در کلبه‌ای کنار آب گرد هم آمده‌اند تا با کمک یک قاچاق‌بر، به صورت غیرقانونی از مرز عبور کنند. اما در این مسیر، اتفاقاتی رخ می‌دهد که مسیر زندگی‌شان را تغییر می‌دهد.

در خلاصه رسمی فیلم آمده است: «شده یه کاری کنی بعدش تا سر حد مرگ پشیمون شی؟ شده پشیمون شی ولی دلت نذاره بی‌خیال شی؟ من کاری کردم که مثل سگ پشیمونم…»

این فیلم با ساختار پلان-سکانس و فضای ملتهب خود، تجربه‌ای متفاوت از سینمای اجتماعی ایران ارائه می‌دهد.در پاسخ به اینکه فیلم آبستن چنددقیقه است 90 دقیقه است.

بازیگران فیلم آبستن

فیلم آبستن به کارگردانی مشترک مصطفی و محمد تنابنده، با حضور گروهی از بازیگران توانمند و چهره‌های نوظهور، در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. بازیگران این فیلم عبارتند از:

• عباس غزالی

• سوگل خلیق

• توماج دانش‌بهزادی

• رها خدایاری

• مجتبی شفیعی

• تیما تقی‌زاده

• عماد درویشی

• ملیسا چوپانی

این ترکیب بازیگران، شامل چهره‌های باسابقه و استعدادهای تازه‌وارد است که در کنار هم، فضای ملتهب و دراماتیک فیلم را به تصویر کشیده‌اند.

نقد و بررسی فیلم آبستن

فیلم آبستن به کارگردانی مشترک مصطفی و محمد تنابنده، یکی از آثار بحث‌برانگیز چهل و سومین جشنواره فیلم فجر بود که با فرم روایی پلان-سکانس و فضای ملتهب خود، واکنش‌های متفاوتی از منتقدان دریافت کرد.

نقاط قوت:

• جسارت در فرم: استفاده از تکنیک پلان-سکانس، که پیش‌تر در آثاری مانند ماهی و گربه دیده شده بود، به فیلم امکان ایجاد تعلیق و تنش مداوم را داده است. این انتخاب فرمی، مخاطب را درگیر فضای برزخی و اضطراب‌آلود داستان می‌کند.

• بازی‌های قابل‌توجه: عباس غزالی و توماج دانش‌بهزادی با کنترل بالا بر دیالوگ و حرکت، تنش را درونی کرده‌اند و حضوری محکم و ملموس دارند. هماهنگی بین اجراها به انسجام روایی اثر کمک کرده است.

نقاط ضعف:

• تکنیک‌زدگی: برخی منتقدان معتقدند که استفاده از پلان-سکانس در این فیلم بیشتر به یک پز کارگردانی شباهت دارد و در خدمت مضمون و داستان فیلم نیست. این تکنیک اگر در خدمت روایت نباشد، می‌تواند به فیلم آسیب بزند.

• بازی‌های اغراق‌شده: در برخی موارد، بازیگران در دام اجرایی اغراق‌شده افتاده‌اند که این مسئله می‌تواند ناشی از هدایت نادرست در بازیگری و فیلمنامه‌ای پر اشکال باشد.

• ریتم کند: عدم وجود برش‌های سینمایی باعث افت انرژی در برخی سکانس‌ها شده است. این مسئله می‌تواند برخی مخاطبان را از فیلم دور کند.